Ceza gibi, Aga B gibi, Fuat gibi rap sahnemizin derdi olan sanatçılarından biri olan Ezhel Derdo adlı albümünü yayımladı.
Berlin semalarını Ankara kedisi ve çay bardağında rakısıyla seyre dalan Ezhel'in yer aldığı albüm kapağı ile Derdo köklere olan özlem, bağlılık ve hasreti barındırdığını hemen dillendiriyor. Müzikal yeteneklerin yanı sıra kalemindeki gücü de her şarkısında iliklerimize kadar hissettiğimiz Derdo Kedi şarkısıyla açılıyor ve aslında, sanki, Ezhel Berlin sürecinin ilk günlerindeki ruh halini özetlemek istercesine Sezen Aksu'nun "çaresizlik hissettiğim anlarda ben de çok çuvalladım hayatın içinde" monologuna yer veriyor. Aksu dipsiz bir kuyuya yuvarlanıp gitmemek adına hayatı olduğu gibi kabul etmeyi başarmak gerek diyor. Ezhel de buna katılıyor mu bilmem ama bir temsil sorunu olan sanatın bir reddediş olduğunu savunursak bu kabulleniş sanat üretimini de etkiler mi diye sorarak albüme dönelim.
Şunu da baştan belirtelim ki Derdo tek başına bu düşünceye karşı verilmiş güzel bir cevap. Özellikle Kadehimi Boş Bırakma ile Ezhel müzikal birikimini önümüze sererken, meselenin de beat üzerine auto tune soslu kafiyeli kelimeler bıdı bıdısı olmadığını gösteriyor.
Ezhel'in sıklıkla bir araya geldi Murda'nın yanı sıra Bugy ve Aitch gibi isimlerin de omuz verdiği albüm başa sarıp sarıp dinlenilen "beat"leriyle yaralıyor desek abartmış olmayız. Üzerine çok konuşulacak bir albüm Derdo. Derdo, Ezhel’in sadece müzikal değil, duygusal derinliğini de gözler önüne seriyor. Biz lafı burada bitirelim ve Derdo'yu daha iyi anlatamayacağımız için sizi Ant Arın Şermet'in Playtuşu'nda kaleme aldığı incelemeye yönlendirelim. Şermet Ezhel'in "Angara" sokaklarından başlayan, Derdo'yla söz ve notaya dökülen serüvenini bir çırpıda okunacak şekilde özetlemiş. Bağlantısı da burada... bazen berlin, bazen ankara, hasretin rengi kırmızı kara
コメント